برای من که مسیر پر فراز و نشیبی را از گذشته تا به امروز طی کرده‏ام، مرور تقویم روزشمار زندگی‏ام مرهمی است بر رنج‏ها و سختی‏ها. اگر امروز مدیرعامل شرکت «توره شیمی پارس» و تولیدکننده و کارآفرینی برتر هستم ثمره و پاداشی است برای عقب ننشستن‏ها و ناامید نشدن‏ها و یادآوری شیرین این نکته است که توفیق من در تمامی مراحل زندگی‏ام تنها و تنها مرهون لطف و عنایت ویژه خداوند است که زیر سایه‏اش، پشتکار و خواستنِ من به بار نشست. 
من، شکوه‏السادات هاشمی در تیرماه 1334 در شهریار به جهانی سرشار از اتفاق چشم گشودم. اگر فرزند از دست رفته پدر و مادر را به‌حساب نیاوریم، اولین فرزند خانواده پر جمعیت‏مان بودم. اسمم را شکوه گذاشتند؛ اسمی که دوستش دارم و همیشه حسی این‌چنین در من ایجاد می‏کند که رسیدن به موفقیت و شکوه را جزئی از تقدیرم بدانم. حتی گاهی فکر می‏کنم به‌دليل داشتن چنين اسمي خواهر و برادرانم نیز عزت و احترام ویژه‏ای برایم قائل بودند. 
در زمان تولدم، پدرم جزء اولین نانوایی‏داران ایران به ‌شمار می‏رفت، برای همین صاحبِ خانه و چند مغازه بودیم و در رفاه زندگی می‏کردیم. مادرم هم زن بی سر و صدایی بود که بیشترین هم‌و‌غمش رسیدگی به کارهای خانه و رفت و روب بود و کمتر با دیگران ارتباط برقرار می‏کرد در نتیجه ما رفت‌و‌آمد چندانی با اقوام نداشتیم. اتفاقا همین موضوع باعث ناراحتی و دلخوری اقوام پدری‏‏ام شد تا جایی‌که وقتی پنج ساله بودم این دلخوری کار دست ما داد و پدرم با همراهی و مساعدت خانواده‏اش زن دیگری اختیار کرد. البته در این ماجرا، اینکه وضع مالی پدرم خوب بود و از پس یک زندگی دیگر بر می‏آمد هم بی‏تاثیر نبود. در همین دوران بود که ما به تهران نقل مکان کردیم و دوران سخت زندگی من آغاز شد چون حالا پدرم به‌جای آنکه به تلاش در کسب‌و‌کار سرگرم باشد، بیشتر اوقات گرفتار حل‌وفصل اختلافات زن‏هایش بود. 
دریغ که پدر مرحومم نه تنها در امور زندگی نتوانست مدیریت لازم را اجرا کند، بلکه در کار و سرمایه‏گذاری‏هایش هم خسارت‏های مالی زیادی دید و با ورود پول نزول به زندگي‌مان داشته‏هایمان هم بر باد رفت. تجربه پدر و بعدها همسرم در زندگی باعث شد تا در موضوع تکراری انشاي «علم بهتر است یا ثروت؟» به این اعتقاد برسم که ثروت بدون علم و توان مدیریت کردن بر زندگی ثمر خوشایندی نخواهد داشت و هيچ یک بدون دیگری کسی را در مسیر رشد و شکوفایی قرار نخواهد داد.
زندگی ما در فراز و نشیب می‏گذشت تا اینکه من به سن مدرسه رسیدم. روز اول مدرسه را با ذوق و شوق شروع کردم. از همان بدو ورود به کلاس میز اول را انتخاب کردم و نشستم. اما چون قد بلندتر و درشت‏تر از بقیه بودم ناظم از من خواست که بلند شوم و عقب‏تر بروم ولی حاضر نبودم جایم را عوض کنم. خانم ناظم اولش دستم را می‏کشید ولی بعد که دید این کار بی‏فایده است و من سفت میزم را چسبیده‏ام، با زبان نرم‏تری گفت: «دخترم بچه‏های پشت سَرت نمی‏تونن تخته رو ببینن چون قدت بلنده. پس برو عقب بشین». ولی باز هم از میز اول تکان نخوردم و در عوض خودم را به دیوار چسباندم. انگار درس خواندنم به جلو نشستن بستگی داشت و من نمی‏خواستم این فرصت را از دست بدهم. خلاصه ناظم نتوانست راضی‏ام کند.