عرض خالی خیابان را با قدم‏های بلند طی کرد. آن طرف خیابان بود؛ درست زیر چراغ. نور چراغ بر شیشه خاک گرفته مغازه افتاده بود. در ویترین، ردیف شده بودند؛ بزرگ و کوچک، زیبا و زیباتر. تنه درختی که پرنده‏ای روی آن می‏خواند و تندیس پیرمردی که تکیه داده بر عصا به چشمان خیس کودک نگاه می‏کرد. همه از خط بود و گچ و رنگ. اول‏بار که پدر از رستم بر سر جنازه سهراب می‏گفت انگار چشمان خسته رستم همچون چشمان همین پیرمرد، گود افتاده بود، خشم خطایش چون اشک همان کودک برق داشت. آستین پالتویش را چندین بار بر شیشه خاک گرفته کشید. ولی پاک نشد. نگاهی به در کرد، نيمه باز بود. آرام در را باز کرد. دنیای زیبایی بود. سر گرداند به نور عقب مغازه. صدا می‏آمد، بوی نم و گچ او را به داخل مغازه کشید. دست هنرمند بالا رفت و تیغه را آرام بر گوشه گچ کشید. صورتکی بود و آن خطِ جعد موهایش. 
مرد مجسمه‏ساز عقب رفت، نگاهی به مجسمه کرد، چای کنار میز را سر کشید و دوباره خطی بر صورتک کشید. شاید گوشه چارقدش بود و شاید جعدی دیگر. مرد مجسمه‏ساز هنوز خط می‏کشید و خط می‏کشید. با حس عجیبی مجسمه‏ها را لمس کرد و عقب عقب از مغازه بیرون رفت. سوز پاییزی در خیابان‏های شهر می‏پیچید و بر صورت سوز افتاده‏اش می‏مالید و می‏رفت. هوا سرد بود و دل پر آشوبش گرم. دکمه پالتویش را باز کرد. گویی چیزی داشت در درونش می‏جوشید و می‏خواست بیرون بزند. نگاه خسته آن پیرمرد و لبخند سرخ کودک چقدر خوب حجم شده بود در آن مجسمه‏ها.
پیش‌تر فکر می‏کرد نوشتن بهترین راه برای توصیف همه این‏هاست؛ نگاه سرشار از خشم پیرمرد و برق اشک کودک. ولی همین چند خط و برآمدگی دنیایی حرف برای گفتن داشت که نوشتنش دفتر دفتر سیاه می‏کرد و ... . 
هنوز هم صدايي مي‌آمد كه از سال‏های دورش می‏گفت تا از یاد نبرد که از کجا آمده است و بارش را باید کجا به زمین بگذارد. 
او اسفندیار ایمان‏زاده بود؛ متولد بهمن 1344 در شهر سلماس، یکی از شهرهای مرزی آذربایجان غربی. در خانواده‏ای دوازده نفره به‌دنیا آمده و دومین فرزند و البته بزرگ‏ترین فرزند ذکور خانواده بود. در خانواده‏ای کاملا سنتی و از نظر اقتصادی در سطحی نسبتا پایین بزرگ شد. پدر کارگر بود و خانواده عائله‏مند و بچه‏ها بايد در امور معیشتی خانه کمک حال پدر می‏بودند. اسفندیار که پسر بزرگ خانواده بود، احساس مسئولیت بیشتری در قبال خانواده می‏کرد به‌طوری‌که در طول سال تحصیلی همراه پدر و در ایام تابستان به‌طور مستقل کار می‏کرد. 
گاه از تهران ظروف پلاستیکی می‏خرید و در سلماس می‏فروخت، گاه دست‌فروشی می‏کرد و مدتی هم در کار فروش جوجه‏های ماشینی بود. دو هزار جوجه را از مرغداری می‏خرید، مقداری را می‏فروخت و باقی را تا ده روز نگه می‏داشت. به‌تازگی ایده جالبی به ذهنش خطور کرده بود. با دامپزشکی صحبت کرد و اطلاعاتي را كه او در مورد نحوه نگهداري از جوجه‌ها در اختيارش گذاشته بود روی کاغذ نوشت، کپی کرد و آنها را به‏همراه جوجه‏ها به مشتری‏ها می‏داد.
اسفندیار کاغذهای مجموعه اطلاعات پزشکی را یک‌دست کرد و از پنجره خیره به بیرون نگريست. صدای جیک جیکشان می‏آمد و نوک‏های ظريفشان که ناشیانه بر توری می‏خورد. باید تاب می‏آورد که بزرگ‏تر شوند تا بتواند آنها را با قیمتی بالاتر بفروشد. باید بیشتر تلاش می‏کرد تا بتواند کمک حال خانواده دوازده نفری‌شان باشد و پس‏اندازی کنار بگذارد. 
سخت بود ولی تنها سه ماه تا دیدن ذوق نگاه مادر مانده بود. آن سال تابستان سختی بود و روزها به كندي سپري مي‌شد تا بالاخره همان شد که می‏خواست؛ لحظه‏ای به یاد ماندنی که مادر یک به یک النگوها را به دستش می‏انداخت. زیبا بودند و برق زردی‌شان ذوق را در چشم اسفندیار می‏نشاند. مادر با چشمان نمدارش نگاهی به اسفندیار کرد، پیشانی‏اش را بوسید و گفت: «ایشالله خیر ببینی پسرم».