مردی در حیاط خانه اذان می‏گفت و صدایش فضا را پر کرده بود. حاج آقا مقیمی دختر دو ساله‏اش را در آغوش گرفته بود و مرتب در حیاط خانه قدم می‏زد. کلافه بود. پیرمردی که روی پله‏های حیاط نشسته بود و قلیان می‏کشید، سر قلیان را از لب جدا کرد و گفت: انشاالله این بار پسره حاج آقا.
خنده‏ای روی لبان حاج آقا مقیمی نشست و گفت: انشاالله.
ناگهان صدای گریه نوزاد از درون اتاق به گوش رسید. حاج آقا مقیمی کودکی را که در آغوش داشت به زمین گذاشت و به‌طرف در اتاق دوید. لحظه‏ای بعد در اتاق باز شد و پیرزن قابله بیرون آمد و گفت: مژده‏گونی بدید حاج آقا، بچه پسره.
حاج آقا مقیمی دستانش را رو به آسمان بلند کرد و خداوند را شکر نمود. دست در جیب برد و هر آنچه پول داشت را به پیر‌زن قابله بخشید و بعد هم برایش ماشینی گرفت تا به خانه برود. با قلبی شاد به خانه بازگشت تا همسر و پسر تازه متولد شده خود را ببیند. همسرش در رختخواب دراز کشیده بود و نوزادی را در آغوش داشت. حاج آقا مقیمی با لبخندی بر لب، کنار همسرش نشست. یکی از زنان نوزاد را در آغوش او نهاد. 
- اینم دختر خوشگلتون.
- اما قابله گفت پسره.
- پسر یا دختر نداره. خدا رو شکر کنید كه هر دوشون سالمن. انشاالله قدمش خیر باشه.
حاج آقا مقیمی خدا را شکر کرد و نوزاد را بوسید.
*  *  *
پدر و مادر من در تهران، در محله امیریه زندگی می‏کردند و چون اصالتا گیلانی بودند در فصل تابستان برای دیدن اقوام به شهر رشت می‏رفتند. در یکی از این سفرهای تابستانی و در شهریور 1337، من در منزل پدربزرگم به‌دنیا آمدم. فاصله سنی من با خواهر بزرگترم دو سال بود. بعد از من دو خواهر دیگرم نیز با همین فاصله به‌دنیا آمدند. پدر من انساني بسیار مومن و مقيد به انجام فرائض دینی بود. او در سنین جوانی به مکه مشرف شده بود. همچنین به‌دليل اینکه خانواده پدری‌اش از ایران به کربلا مهاجرت کرده بودند، سالی یک‏بار نیز برای زیارت بارگاه امام‏ حسین(ع) و دیدار خانواده‏اش به آنجا سفر می‏کرد. پدر و مادرم هر دو فرهنگی بوده و به کار تدریس مشغول بودند و بنابراين من و خواهرهایم در خانواده‏ای فرهنگی و مذهبی بزرگ شدیم.
دوران کودکی من با شیطنت‏ها و بازیگوشی‏های پسرانه همراه بود. به‌خاطر دارم كه در بازی‏های کودکانه همیشه نقش پسرها را ایفا می‏کردم و کمتر تمایلی برای لی‏لی بازی، قایم باشک‏بازی یا عروسک‏بازی با دیگر دخترها داشتم. تفریحات مورد علاقه من دوچرخه‏سواری و فوتبال بود که بسیار برایم لذت‏بخش بودند. این حالات و روحیات من برای پدرم که همیشه دلش می‏خواست پسری داشته باشد تسکین‏دهنده بود و باعث شده بود تا همواره رابطه عاطفی عمیقی بین من و او برقرار باشد. این‏طور فکر می‏کردم که انگار به‌طور ناخودآگاه این حالت را برای او تداعی کنم که من همان چیزی هستم که او دوست دارد. مثلا من همیشه موهایم را کوتاه و پسرانه می‏زدم و برخلاف دخترها تمایلی به بلند‏کردن موهایم نداشتم. در انتخاب لباس هم همواره بلوز و شلوار را ترجیح می‏دادم. دوست داشتم در خانه بیشتر نقش یک پسر را داشته باشم.