کوچه‌ تنگ و باریکی بود، ساکم را محکم در دست گرفته بودم و آرام‏ آرام قدم برمی‏داشتم. گاهی که پایم در گودال آبی می‏رفت، شست پايم خنكاي آب را حس مي‌كرد. سال‏ها بود که او را ندیده بودم. در انتهای کوچه به در چوبی آبی رنگی رسیدم، ایستادم و پلاک را با پلاکی که در کاغذ نوشته بودم چک کردم، خودش بود. چند‏بار با يك سكه به در زدم. چند دقیقه‏ای منتظر ماندم. سرانجام مردی در را باز کرد. چهره‏اش عوض شده بود؛ موهایش کمی سفید شده بود و چروک‏های صورتش چشمانش را ریزتر کرده بود.
در را که باز کرد،چند دقیقه‏ای مات و مبهوت نگاهم کرد و بعد با تعجب گفت: 
مهدی! عمو جان تویی؟! واسه چی اومدی تهرون؟
از حرفش جا خوردم، عرق پیشانی‏ام را پاک کردم و گفتم: 
می‏ذارید بیام تو؟ بعد همه ‌چی رو براتون تعریف می‏کنم.
دستم را گرفت و با هم وارد حیاط کوچکی شديم که حوضچه‏ای در وسطش بود. بوی آش دوغ در حیاط پیچیده بود. از چند پله بالا رفتیم و وارد خانه‏ای با فضای چهل، پنجاه ‏متري شدیم.
- خب مهدی‌جان بشین ببینم واسه چی اومدی تهرون، بابات خوبه؟
از کیفم چند نان فطیر را که مادرم پخته بود، بیرون آوردم.
- بله همه خوبن، سلام دارن. راستش عمو ... اومدم کار کنم، با اتفاق‏هایی که برای بابام افتاده شرایطمون بد شده و دیگه خرج و مخارج نمی‌رسه. گفتم آستین بالا بزنم و نون ‌بیار خونه بشم. ناسلامتی ما مَردیم!
خنده بلندی کرد و گفت:
آخه توی تهرون که کار پیدا نمی‌شه، اونم واسه تو. من خودم از صبح تا شب نون‌فروشی می‏کنم و بازم به نون شبم محتاجم. ... امشب رو اینجا بمون. من کرایه‏تو بهت می‏دم، فردا برگرد به ... .
جمله‏اش را نیمه‌کاره گذاشتم و گفتم: اما من تصمیمم رو گرفتم و بعدازظهرم می‏رم دنبال کار. کار کردن اراده می‏خواد و پشتکار که من دارم.
بعد از گفتن این جمله ديگر حرفی بین ما رد و بدل نشد. من همان‏طور که گفته بودم پس از خوردن ناهار برای پیدا کردن کار از خانه بیرون رفتم. داشتم در خیابان‏های تهران پرسه مي‌زدم و دنبال کار می‏گشتم که به آرامگاه امامزاده‌اي رسيدم. نامش «امامزاده حسن» بود. همان‌جا نماز خواندم و از خدا خواستم که کمکم کند. پس از بیرون آمدن از امامزاده، چند قدم بیشتر نرفته بودم که چشمم به قهوه‏خانه‏ای افتاد. با خودم فکر کردم شاید بتوانم در آنجا شاگردی کنم. قهوه‏خانه کوچکی بود، دو ردیف میز روبروی هم داشت و روی هر میز چند قلیان و چند استکان کمر باریک بود. پیرمردی هم با لنگی روی شانه‏اش پشت يك میز نشسته بود.
سلام کردم و گفتم: 
شما شاگرد نمی‏خواید؟
پیرمرد نگاهی به من انداخت و با خنده گفت: 
اسمت چیه؟ واسه چی می‏خوای کار کنی؟
سرم را پایین انداختم، اسمم مهدیِ. ما توي ابهر زندگی می‏کنیم و وضعمون زیاد خوب نیست. اومدم تهرون کار کنم و کمک حال پدرم باشم و واسه خانواده‏ام پول بفرستم.
با گفتن این جملات پیرمرد لبخندی زد و سینی نقره‏ای ‌رنگی به دستم داد و گفت: «برو استکان‏ها رو از روی میز جمع کن، بعدش تفاله قوری رو خالی کن و چای تازه دم‌ کن». توی دلم خدا را شکر کردم و «چشم آقا»ی بلندی گفتم و شروع به کار کردم. با شور و شوق تا آخر شب کارکردم و پانزده ‌ریال دستمزد گرفتم.
پیرمرد از من خوشش آمده بود. به قول خودش پسر زرنگی بودم، براي همين مرا به شاگردی قبول کرد و قرار شد از صبح زود تا اواخر شب کارهای قهوه‏خانه را انجام بدهم. اوایل کار دستمزدم روزی پانزده ‌ریال بود اما بعدها وقتي کم‏کم با کار آشنا شدم روزی سه ‌تومان حقوق می‏گرفتم. پس از يك ماه كار كردن، اولین دستمزدم را از صاحب قهوه‏خانه گرفتم. با اینکه خودم چیزهای زیادی لازم داشتم ولي همه پول را یک‏جا برای خانواده‏ام فرستادم. تنها هدفم از کار کردن، کمک به خانواده و شاد کردن آنها بود. می‏دانستم دعای خیرشان همیشه همراه من است.