در سال‏های اول زندگی، زمانی‌که پسر بچه‏ای دبستانی بودم بزرگ‏ترین درس زندگی را آموختم. آقای نوزادی آموزگار کلاس سوم ما بود. وقتی با صدای دلنشينش برای ما قرآن تلاوت می‏کرد همه شاگردان کلاس ساکت و آرام به او گوش می‏سپردند. هرگز از خواندن معنای آیه‏های قرآن غافل نمی‏شد، حتی برای ما بیشتر توضیح می‏داد تا بهتر بفهمیم. او دوست داشت که ما در کنار درس‏های ریاضی و فارسی، یادگیری قرآن را نیز مهم بشماریم. در یکی از ساعات کلاس سوره «مطففین» را برای ما قرائت کرد. نگاهش خیره به چشمان من بود وقتی که معنایش را بیان می‏کرد: «وای به حال کم‏فروشان، آنهایی که کم را زیاد می‏فروشند و در کیلو و وزن به مردم کم می‏دهند. آیا آنها نمی‏دانند (برای مجازات) روزی برانگیخته می‏شوند، که آن روز بسیار روز بزرگی است، روزی که مردم در حضور پروردگار عالم می‏ایستند ... ». 
آن روز این کلمات با جانم آمیخته شد و به خودم قول دادم هرگز کلام خداوند را فراموش نکنم و اگر روزی تاجر و یا فروشنده شدم هیچ کالایی را گران به مردم نفروشم و تقلب و غش در کارم وارد نکنم. 
*  *  *
در آبان‏ماه سال 1312، هنگامی که خزان پاییزی جامه زردش را بر تن درختان کوچه و بازار تبریز می‏پوشاند، مادر مرا به‌دنیا آورد. پدر به‌خاطر ارادتش به امام اول شيعیان، نام علی را برای اولین فرزندش انتخاب کرد. بعد از من پدر و مادرم صاحب پنج دختر و سه پسر دیگر نیز شدند؛ خانواده پر جمعیتی داشتیم. 
پدر قبل از تولد من در کار تجارت بود اما در سال 1316، زمانی‌که یک پسر بچه چهار ساله بودم، یک کارگاه کوچک قندریزی را در نزدیکی خانه‏مان دایر کرد. من و برادر و خواهرانم با سپری شدن ایام بزرگ می‏شدیم و همیشه نظاره‏گر تلاش و زحمت پدر بودیم. خانه و کارگاه قندریزی ما در خیابان «کهنه» بود. من در شهری بزرگ می‏شدم که چشمانم هميشه عادت به ديدن كوهي به صلابت سهند را داشت. در شب‏های بلند زمستانی حکایت مردانی را از خطه تبریز می‏شنیدم که در رشادت و دلیری بی‏نظیر بودند و نامی در تاریخ ایران داشتند. چه بسیار مردان و زنانی را می‏دیدم که در حرفه خود با سختکوشی تلاش می‏کردند. بی‏‌شک پدر نیز یکی از مردانی بود که برای آسایش همسر و فرزندانش شب و روز کار می‏کرد. 
در اوایل کار، پدر به‌همراه کارگرهایش شکر سفید را به قند قالب‏گیری شده تبدیل می‏کرد. بعدها کارگاه قندریزی رونق بیشتری گرفت و تولید محصول دیگری نیز به آن اضافه شد که نوعی شیرینی سنتی به نام «شکر پنیر» بود. این شیرینی بیشتر در مناطق شمال و شمال غرب کشور به فروش می‏رفت و مشتریان زیادی داشت. 
با گذر ایام بزرگ و بزرگ‏تر می‏شدم تا ‌اینکه به سن مدرسه رسیدم. آن زمان در شهر تبریز هشت مدرسه بیشتر وجود نداشت؛ بعضی از خانواده‏ها بچه‏های خود را به مکتب می‏فرستادند. در نزدیکی خانه ما مدرسه‏ای بود به نام مدرسه «کمال» که من درس خواندن را از آنجا آغاز کردم. اولین آموزگارم آقای پاشازاده بود و من درس الفبا را از ایشان یاد گرفتم. محیط دبستان به مرور برای من دوست‌داشتنی‏تر می‏شد و می‏فهمیدم علاوه‌ بر تربیت پدر و مادر، معلمان نیز همه تلاششان را صرف درست اندیشیدن ما می‏کنند. به سال سوم ابتدایی که رسیدم آقای نوزادی به کلاس ما آمد. او دوست داشت ما را به یادگیری زبان عربی علاقه‌مندکند، به همین منظور همیشه قرآن به ما می‏آموخت و در نصیحت‏هایش می‏گفت: «بچه‏ها وقتی بزرگ شدین درست زندگی کنین و به‌خاطر هیچي دروغ نگین. مردم زمانی شما رو دوست دارن که درستکار باشین ... ». من با علاقه به حرف‏هایش گوش می‏دادم. هنوز هم پند استاد آویزه گوش من است.