سال هزار و سیصد و چهل بود. از ناراحتی نمی‏دانستم چه کاری از من بر‌‌می‏آید. به‌تازگی با معرفی یکی از آشنایان در یک کارخانه ریخته‏گری که همین اواخر از سوئیسی‏ها خریداری شده بود مشغول به کار شدم. هنوز دور و اطرافم را آن‏قدر نمی‏شناختم. 
یکی از کارگران به من گفت: آقا «انیمال» یعنی چی؟
گفتم: از کی شنیدی؟ (آخر کارگر کم سوادی بود).
گفت: از این خارجی‏ها. به ما می‏گن انیمال.
یاد بچگی‏هایم افتادم. آن‌وقت هم همین حال شدم، از حال و روز روستایمان، از اینکه برادر کوچکم از سردی و تهوع چقدر راحت مرد. برای همین عهد کردم درس بخوانم، دکتر شوم و برگردم ده ولی تقديرم جور دیگر رقم خورده بود. 
*  *  *
بعد بر روی صندلی نشست. کت و شلواری خاکستری با پیراهنی سپید و معمولی به تن داشت. با دست کار کرده‏اش بر چهره‏ی آفتاب سوخته‏اش دستی کشید، سپس تسبیح سپیدش را در میانه انگشت شست و سبابه‏اش ضربدر گرداند تا تسبیح کوتاه شد. فکر کرد و دور شد. صدای گرفته‏اش را صاف کرد و گفت: 
من اعظم قلی‏زاده پاشا هستم و در شهریور ١٣۱۴ در مازندران، منطقه بندپی شرقی روستای پاشا‏میر از توابع بار فروش که امروز بابل نام دارد، در خانواده‏ای زحمتکش و کاملا روستایی به‌دنیا آمده‏ام. پدرم در ده مغازه‏ داشت؛ مغازه‏ای کوچک که احتیاجات یومیه مردم را برطرف می‏کرد. زمین کشاورزی هم داشتیم که کمک حال ما بود. مردم منطقه بیشتر کشاورزی و دامداری می‏کردند. با زیاد شدن جمعیت و کافی نبودن زمین، مردم روزگار را سخت می‏گذراندند. 
پدرم تحصیلکرده علوم قدیم بود. دوست داشت من هم درس بخوانم، برای همین مرا به مکتب عمویم که روحانی بود فرستاد. آن روزها اصلا علاقه‏ای به درس نداشتم و در عالم بچگی فکر می‏کردم باید با کار زیاد ده را آباد کنم. برای همین بیشتر از معمول کار می‏کردم. هر‌چه بزرگ‏تر می‏شدم بیشتر به این نتیجه می‏رسیدم که کار به تنهایی مشکل این روستا را که فاقد هر امکاناتی است، حل نمی‏کند. آن زمان شاید کمتر به فکر موقعیت شغلی یا چیز دیگر بودم. بیشتر به فکر این بودم تا جان مردم روستا را نجات بدهم. بنابراین با این دیدگاه به‌طور جدی در همان مکتب شروع به درس خواندن کردم. البته مانند همه پسران روستایی همچنان کمک حال پدرم در سر زمین و مغازه هم بودم.
یکی از افراد ده که تا کلاس ششم در شهر درس خوانده بود در روستایمان کلاسی گذاشت. فرصت خوبی بود تا خود را آماده کنم. حافظه خوبی داشتم که همیشه براي این موهبت خدادادی شکرگزار بوده و هستم. بعد از مدتی من و یکی از بچه‏های روستایمان تصمیم گرفتیم برای ادامه تحصیل به شهر بابل برویم. اگرچه اطرافیان مدام می‏گفتند: «کجا می‏ری؟ فکر کن دیپلمم گرفتی، مگه می‏تونی دانشگاه بری؟ آخرسَر بازم مجبوری برگردی ده».
از طرفی حق داشتند. سخت بود. ایران بود و یک دانشگاه تهران که شامل دانشکده پزشکی، علوم، فنی، معماری و حقوق بود. اما می‏گفتم كه اگر سالی صد دانشجو هم بخواهند، چرا من یکی از آنها نباشم؟